Alıntı: Bindiğim kamyonların şoförleri -babamın kimbilir ne zahmetle kazanıp bir kısmını avcuma sıkıştırdığı- paramı harcatmazlar, yedikleri lokantada kendi yediklerinden fazlasını ısmarlar, yan koltukta uyuduğumda paltolarını üstüme örter, bazen de çaktırmadan cebime harçlık koyarlardı.

Ben babamın ne yaptığını, neden o şehre giden her arabaya beni bindirmediğini çok sonradan öğrendim; öğrendikten sonra da köylülerin bizi suçladığı şeyle ilgili üzüntüm daha da arttı. Yıllar böyle geçti. Okudum, öğretmen oldum. Evlendim, üç çocuk yetiştirdim. Beni yoksulluğa ve iftiraya rağmen okutan babam artık yaşamıyor, Allah mekânını cennet etsin sevgili babamın

O kadar erkenden kalkıp saatlerce kış kıyamette araba beklerken babam şoförlere nereli olduklarını soruyordu; ‘Trabzonluyum’ cevabını alana kadar beni hiçbir kamyoncuya teslim etmiyordu. ‘Niçin?’ diye sordum, ‘Kızım’ dedi, ‘Trabzonlular güvenilir ve ahlâklı insanlardır. Seni onlara teslim ettiğimde gözüm arkada kalmıyor!’

Evet Mesele Trabzonlu meselesi değil gerçekten,insanlık meselesi günümüzde bu örneklere rast gelemk pek mümkün değil diyerek ümitsi olsakda asla ümitsi olmadığımı söylemek siterim.

Buna benzer bir olayda benim başıma gelmişti.2001 yılında bir müşteri bağlantım için, İstanbuumuzun bir başka ucu lan sultançiftliği tarafına giderken,minübüse binmiştim ancak bindiğimde elimi cebime bir attığımda,nakitin yer aldığı hazinem olan, cüzdanım maaesef yerinde yoktu .Utanmışdım bu halk otobüsçülüğü geçmişi olan ve bu durumları yaşayan binlerce insanla karşılaşan,bir gencin başına gelmesi,ama bu durumu yaşayanlara şüphe ile değil,merhametle yaklaşması gelmişti aklıma...Saniyelerle düşüncelerden sıyrılıp kendimi topralayarak,magirus'un ön sağ tarafındaki koltuğa oturdum,üzerinde takım elbise, elinde bir çanta olan birisi olarak çekinerek,şöföre usta kusura bakma alele acele şirket'den çıktım cüzdanımı herşeyimi orada unuttum,beni idare edermisin sultançitfliğine kadar dediğimde yüzüme sert sert bakarak ''sana para soranmı oldu yakışıklı diyerek'' 45 dakikalık uzunca bir sohbete başladı benimle ve yolun sonunda,ise elime müdür sen buralardan dönemezsin şimdi,biz insan evladıyız ''adamın halından adam anlar'' diyerek zorla bana yanımda tedbiren durması için 30 milyon vermeye kalkmıştı. Ancak durumu gideceğim yerde rahatlıkla çözeceğimi kendine söylediğimde ısrarl telefonumu alarak ''olayı çözemezsen, beni ara buradan kahya'ya ben gerekeni söylerim'' diyerek,bana insanlığını fazlası ile göstermişti.Böyle direksiyon esnaflarımızın hala daha var olması,toplum olarak daha çözülmediğimiz göstermektedir.Aynı şekilde bende o minübüsçü kardeşimize Rabbim'den gani gani bereket ve saadet temenni ediyorum.