Konu Görünümü | Doğrusal Görünüm

**Fatih Kocaoglu** · 06/06/2019, 09:31 PM

Gastarbeiter olarak gittiler; Türkiye kökenli göçmen işçi olarak kaldılar.

Türkiye ile Almanya arasında imzalanan iş gücü anlaşmasının 58'nci yılı.
Yüz binlercesi geri dönse de Almanya’da ki Türkler hala 5 milyona yakın nüfusa sahip.Bir çok meslekten gidenler oldu.Şoför olarak gidenler vardı ilk nesilde,üçüncü nesil de bazı şoförlerin ve bazı işçilerin çoğu transport ve taşımacılık alanında Almanya da işveren oldu.

Türkiye'den Almanya'ya 26 Ekim 1961'de ilk işçi kafilesini taşıyan adına şarkılar ve şiirler yazılan Almanya treninin meşhur hikayesi kadar,daha sonraki yıllarda da otobüslerin hikayesi de boldur.Hatta 1978 yılında Tunç Okan tarafından yapılan filmi dahi mevcuttur.

Her şey 1973'te İstanbul'dan Viyana bağlantılı,Munih'e giden otobüslerle başladı. O zamanlar Türkiye'den Avrupa'ya pek fazla uçak seferi yoktu ve gurbetçi işçiler için uçak pahalıydı, birçoğu uçak ve havaalanı görmemişti.Tren ya da Türkiye'nin deniz yolu feribotları, şahsi arabaları ve otobüsler 1990'ların başına kadar Türkler'in tercihi idi.

Öyle ki zamanla 1975'lerden sonra ; Doktoroğlu, Vardar, Yazıcıoğlu, Ulusoy, Varan, Bosfor Turizm,Alpar gibi bugün varlığını dış hatlarda sürdüren bir çok firmanın çalıştığı bölgeden biriside Almanya idi.Ancak Aalmanya hattında çalışmak,hiçte o kadar kolay değildi bu dönü yolcusu için de kanunlar gereği önemli idi ve belirli bir anlaşmaya tabii idi bu da Almanya tren ve otobüs işletmesi DB Touring ile imzalanan sözleşme ile gerçekleşiyordu.Hatta bu anlaşma gereği kurumsal olan Varan Ulusoy ve Bosfor Turizm,Türk devlet personelinin, avrupa'ya tayinleri yapıldığında ulaşımları bu firmalardan tedarik edilerek devlet tarafından karşılanıyordu.

Yaz sezonunda yaklaşık 100 otobüs'ün topkapı garajından Avrupa ve Almanya'nın her bölgesine ve şehrine sefer için hazırlandığına şahit olmuştum.Hatta Almanya Stuttgart'dan İstanbul'a bir günde 25 otobüsün kalkışına şahit olmuştum.Ama Yugoslavya savaşı ve krizler,ucuzlayan uçak yolculukları yüzde 90 bu güzergahların misyonunu sona erdirdi.

**Fatih Kocaoglu** · 15/03/2023, 05:46 PM

خط حافلات لبنان أوروبا الشرقية

Şark ve Doğu Avrupa Otobüs Hattı

Arapça ; ''Hat Bulman Şarki Euroba'' 1960'lı yıllarda Mühih-Beyrut arasında ayda 2 sefer 4000 km'lik seyhat edilen yol.Bu hattın yolu 10 günde tamamlandığı söyleniyor.Araç ise Mercedes Benz O 321 orta doğu'nun Paris'i Beyrut da bir yazıhanenin önünde çekilmiş.

1990'lara kadar Avrupa'dan Lübnan ve Küdüs'e kadar seferler yapılıyordu.Türkiye'den de bazı firmalar tarafından tarifeli seferler sınır şehirler Mardin sınırından,Gaziantep ve Hatay üzeri Öncü pınar ve cilvegözü sınır kapılarından, Halep Şam Beyrut'a hatta Küdüs'e kadar yapılıyordu.Ayrıntısını buradaki link'den okuyabilirsiniz. https://magazinulasim.com/Konu-mercedes-...l?page=110

2010/11 yılına kadar Hatay'dan Suriyenin Halep kentine ve başkentleri Şam’a değişik firmalarca bir günde bir iki sefer düzenleniyordu. Aynı zamanda Hatay otobüs garından Lübnan’ın başkenti Beyrut'a da direkt otobüs seferleri de vardı.

**Fatih Kocaoglu** · 04/12/2025, 07:54 PM

München – İstanbul – München
Gastarbeiter Reisebus

…Ve böylece mavi turkuaz otobüslerin hikâyesi, sadece bir ulaşım hizmeti değildi artık. Her koltukta bir hasretin, bir umudun, bir dönüşün hikâyesini taşınıyordu.

Münih otogarında bir yaz sabahı… Ellerinde karton çantalar, naylon torbalar ve evden kalma simitlerle güne başlayan işçiler, valizlerini otobüsün altına yerleştirirken içleri kıpır kıpırdı. Uzun bir yol bekliyordu onları. Karşılarında, ön camında “MÜNCHEN – İSTANBUL – MÜNCHEN” yazılı Touring otobüsü tüm heybetiyle duruyordu.

Almanya'ya giden işçi olarak giden şoför Sami’nin yüzünde yılların alışkanlığıyla oluşmuş bir tebessüm vardı. O, yıllardır bu hattın hem kaptanı hem de sırdaşıydı. Bavulları yükledi, biletleri topladı ve sonra kapının önünde bekleyen yaşlı teyzeye yardım etti:

— Rahat edin kardeşler, otobüs sizin, dedi.
Herkesin içi kıpır kıpır:
— Allah senden razı olsun ağabey… Sılamı göreceğim sonunda…

Kontağa basıp otobüs çalıştığında, otobüs sadece Münih sokaklarından değil zamanın içinden de ilerlemeye başladı. Avusturya dağlarının kıvrımlarından geçtikçe bazen türkü bazen alman müziklerinin melodileri yükseldi. Yugoslavya sınırı geçilirken herkes uykudan uyandı, pasaportlar toplandı; sonra yine yollara düşüldü…

Her mola bir hatıraydı:
• Termoslardan dökülen çay kokusu
• Alman marketlerinden alınmış çikolataların çocuklara gizlice verilmesi
• Telefon kulübelerinde sıraya girip evlere edilen kısa konuşmalar:
“Nasılsınız, geliyoruz… merak etmeyin…”

Ve Kapıkule sınır kapısı uzaktan göründüğünde otobüsteki herkes daha bir dik oturur, içleri kabarırdı. Çünkü artık hasreti çekilen topraklara varılmıştı. Yolcular birbirine bakar, göz kırpar, “Çok şükür” derdi.

İstanbul’a yaklaşırken şehrin ışıkları sanki gökyüzünden süzülüyordu. Otobüs yeni açılan Topkapı otogarına ve oradan Kabataş'a kadar yanaştığında, peronda ve son güzergahda bekleyen ailelerin sevinç çığlıkları yükselirdi. Sarılmalar, öpüşmeler, çığlıklarla karışmış kahkahalar… Bir yolculuk daha tamamlanmıştı.

Bu hat, sadece iki şehri değil,
iki hayatı, gurbet ile sıla arasındaki ince yolu birbirine bağlıyordu.Yılarrdır da hâlâ öyle

Büssing 120 GT