Alıntı:70li yillardan yol üstü MAN ve Ford servisleri, böyle köhne yerlerde on numara hizmet verilirdi.

İşte çok doğru bir ifade.

Çünkü o yıllarda şimdiki gibi sekreterli,bekleme salonlu,granit zeminli tamirhane bilinmezdi.Önemli olan tamirhanenin lüksü değil tamircinin bilgi ve becerisiydi.

Gelin hep beraber on numara hizmet aldığımız bu "servisi" inceleyelim.

Zincirli bir ceraskal ağır işler için var.İçeride de bir mengenenin bağlı olduğu çalışma tezgahı var.Duvarımızda yıldız ve açıkağız anahtarlarımız var.İlla ki bir de lokma takımımız varsa ve bunları muhtelif çektirme,çekiç ve levyelerle de destekleyebiliyorsak takımlar aşağı yukarı tam sayılır.

Bir de duvara kömür tozu,yanık yağ vs ile "dışarı takım verilmez" yazıp da beleşçileri nispeten uzak tutabiliyorsanız dükkan yoluna girmiştir.

Gelen araçlara bu gibi yerlerde "git şunun yenisini yandan al getir" demek o tamirci için zuldür.Öncelikle en son kertesine kadar eldeki malzeme onarılmaya çalışılır.Şayet olmazsa en asgari şekilde yenilemeye gidilir.

Buralarda en önemli çalışma özelliği ise iki ya da üç işin aynı anda yapılmasıdır.Çırak bir kamyonda bir yeri gevşetirken,kalfa diğer araçta bir yeri sıkmaya uğraşır.O esnada usta bambaşka bir arabada en son ayarları denk getirir,hatta çıkar bir de yaptığı işi tecrübe eder.Öncelikle yaptığı işi kendisi beğenmelidir çünkü.

1990 lı yıllara gelinip de bu işler daha bir resmiyete ve tüketime dönünce ,Çıraklık eğitim merkezleri gibi birimler açılınca kimse evladına kıyıp sanat öğrenmesi için bir tamircinin yanına vermez oldu.Kalfalar usta oldu,öylece de kaldı.Artık sanayi sitelerinin usta yetiştirme gibi bir faaliyeti yok.Zorla gelen bir kaç çırak da işin meşakkatini görünce kaçıp gidiyor.Dolayısıyla artık eski ustalar çok azaldı.

Resmi servislere girip de çalışanlar da aldıkları basit kurslarla arızaya mantık yürütmekten uzak,sadece aracın bilgisayar girişini biliyor.Burada elektronik olarak görünen arızaları "at eskisini koy yenisini" felsefesi ile onarıyor.

Ama en soğuk kış günlerinde bile açıkta buz gibi havada çalışmak da yok artık.Yanık yağ sobasının musluğunu biraz açıp da sobayı harlatıp beş dakika için bile olsa elleri ayakları ısıtıp tekrar kar üstüne yatıp tamire devam etmek de yok.Zaten artık eski kar yağışı bile yok.Küresel ısınma mı yoksa dört bir tarafa yapılan barajlar mı kırdı iklimi nedendir bilinmez.

Ne diyelim,zaman içerisinde bazı sanatlar kaybolmaya mahkum.Ama yollarda , eski sanayi sitelerinde bu tür işi bilen ustalar hala dahi az da olsa var.

Herkese selamlar...

70li yillarin sonlari, Firat körüsünü gectikten sonra ileride Birecik yokusu, artik tehlike canlari caliyor demek eger önde giden bir kamyon veya TIR in sicrattigi cakil caminizi catlamadi hatta indirmediyse, yol kenarinda sigara isteyen cocuklarin firlattigi taslarindan biri caminizi indirebilir. Bugün oralarda tas atanlarin cocuklari simdi kacak gösterilerde ön planda.


Aceleci bir gurbetcinin akibeti, Bolu yakinlari.


Eleskirt 1979

Ülkemizde bir dönem şehiriçi kısa mesafeli taşımacılık için hayli kullanılmış bir araç, triportör ve o gunlerden kalma bir reklam afişi..

Sevgiyle kalınız....

Osman Sezai